Toporki Peruna

Na obszarze Europy Środkowo-Wschodniej i Północnej odnajdowane są miniaturowe toporki tak zwane ,,Toporki Peruna”. Hipotez na temat tego jakie funkcje pełniły jest dużo lecz żadna nie jest wystarczająco przekonywująca by uznać ja za ostateczną. W poniższym tekście postaram się przybliżyć informacje o samych miniaturkach toporków i hipotezy jakie powstały w odnośnie funkcji jakie mogły pełnić. Korzystałem głównie z artykułu na stronie vikingove.cz, link do niego umieszczę pod artykułem, oraz z pracy Pawła Kucpera, Piotra Pranke, Sławomira Wadyla z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu pod tytułem: ,,Wczesnośredniowieczne miniaturowe toporki metalowe z Europy Środkowo-Wschodniej i Północnej. Korpus zabytków.”. Wszystkie źródła zostaną umieszczone pod artykułem w przypisach.

Wstęp

Sama idea miniaturowej broni i narzędzi, czyli takiej która jest zmniejszona do rozmiarów uniemożliwiających ich praktycznego użycia, znana była na terenie całej Europy i występowała w różnych kutrach. Były wykonywane głównie z brązu, żelaza, srebra, złota, ołowiu, kości a a nawet bursztynu. Miniaturową broń wiąże się głównie z ludnością Germańską z okresu Rzymskiego i Wędrówki Ludów.

Jednak miniaturki o których chcę powiedzieć tutaj są dość jednolite i różnią się między sobą tylko w szczegółach. Są to kilkucentymetrowe miniaturki toporów wykonane z metalu, pochodzą z okresu od X do XIII wieku z terenów Europy Środkowo- Wschodniej i Północnej, w większości z terenów zamieszkanych w tym okresie przez Słowian. Ornamentyka znajdująca się na nich głównie zygzaki kojarzone z błyskawicą i okręgi interpretowane jako symbole słoneczne, dały podstawę w latach 60-tych XX wiek do łączenia ich z słowiańskim bóstwem Perunem, ztąd przyległa do nich nazwa ,, toporki Peruna”. Jednak obecnie można mieć wątpliwości co do takiej interpretacji, mogły na przykład mieć jedynie funkcję ozdobną .

Sam topór jako broń u niektórych ludów indoeuropejskich do których zaliczają się również Słowianie, miał szczególne znaczenie,. Często występował w mitologii, był symbolem, siły, wojowniczości i władzy, był narzędziem bogów. Przez to u Słowian kojarzony jest z gromowładnym bóstwem szerzej znanym pod swoim Wschodniosłowiańskim imieniem Perun, samo słowo wywodzi się od praindoeuropejskiego per-, perk-, perg i oznacza piorun/błyskawice. Było to jedno z głównych bóstw Słowiańskich, prawdopodobne czczonych na całej słowiańszczyźnie pod różnymi imionami. Jego odpowiednikami w innych religiach indoeuropejskich są między innymi: Bałtyjski- Perkun, Germański-Thor/Donar, czy Grecki -Zeus.

Badacz N.A. Makarov podzielił ,,Toporki Peruna” na cztery grupy: typ 1, zbliżone do typu1, typ2 oraz nietypowe pod względem formy.

Typ 1

  • Rozmieszczenie miniaturek toporków Typu 1 (Mapy z artykułu The Distribution of Early Medieval Metal Miniature Axes in Central, Eastern and Northern Europe autorstwa Pawła Kucypery, Piotra Pranke i Sławomira Wadyla)

Typ 1 stanowi najliczniejszą grupę, do tej pory znaleziono 95 toporków zaliczanych do tej grupy, największa popularność miały od 11 stulecia. Są one miniaturkami rzeczywistych toporów bojowych używanych na słowiańszczyźnie od 10-tego do 12 wieku. Według klasyfikacji są miniaturami typu 4 według Kripczimkowa lub 5a według Nadolskiego. W niektórych toporkach znaleziono ślady po drewnianej rękojeści a nawet jej resztki. Od swoich bojowych odpowiedników różnią się tym że osady mają schematycznie zarysowane wąsy, ostrze jest stosunkowo wąskie i niemal proste a broda zakończona jest półokrągłym występem który jest niespotykany w toporach bojowych, posiadają także otworek w centralnej części ostrza tak zwaną zawieszkę. Ostrza toporków są dekorowane w okręgi być może jest to motyw solarny, biordury z ornamentem stempelkowym lub rytym. Wzdłuż dolnej części ostrza biegnie zygzakowata linia która może symbolizować błyskawice.

  •  Przykłady miniaturowych toporków według Makarova typu 1 (a-f), podobnych do typu 1 (g-l) i oryginalnych form (m-p). a – Rinkaby, b – Sigtuna, c – Daugmale, d – Sigtuna, e – Hjelmsølille, f

Toporki nietypowe

  • Toporek Peruna typu 1 według Makarova
  • Toporek Peruna Typu 1 z zachowaną resztką rękojeści
  • Topór Peruna Typ 1 z muzeum w Nowogrodzie, datowany na 11-12 wiek, znalezisko pochodzi z wykopu IX w Nowogrodzie Wielkim w Troickim

TYP 2

  • Rozmieszczenie miniaturek toporków Typu  (Mapy z artykułu The Distribution of Early Medieval Metal Miniature Axes in Central, Eastern and Northern Europe autorstwa Pawła Kucypery, Piotra Pranke i Sławomira Wadyla)

Toporków tego typu znaleziono 30 sztuk z czego tylko 5 poza terenami zamieszkałymi przez Słowian, jeden pochodzi ze Skandynawii, jeden z Węgier i trzy z terenów plemion Bałtyjskich. Toporki te wykonane z metalu mają długość ostrza od 3,5 centymetra do 4,3 centymetra i szerokość od 3,5 centymetra do 5,7 centymetra. Ostrza są symetryczne lub prawie symetryczne o delikatnym łukowatym przebiegu krawędzi, po wewnętrznej stronie występują haczykowate występy, szyjka jest wąska i rozszerza się u osady, czasem zaznaczona poprzecznym żeberkowaniem. Często na ostrzu znajduje się otworek. Mniej niż połowa toporków posiada ornament, najczęściej jest on w postaci bordiury biegnącej wzdłuż jego krawędzi wypełnionej trójkątami lub porzecznymi albo skośnymi żłobieniami. Kilka egzemplarzy posiada na krawędzi ostrza zygzakowaty ornament, mogący być utożsamiany z błyskawicą.

W śród nich wyjątkowy jest toporek znaleziony w Kałdusie w Polsce. Jest on wykonany z brązu a w ostrze został wpisany wizerunek łodzi z widocznymi wiosłującymi postaciami i zatkniętymi tarczami za burtę.

W śród badaczy niema zgody co naśladują swoją formą te toporki, według jednej z hipotez są one odzwierciedleniem topora o wachlarzowatym ostrzu często spotykanym na terenie Południowo-Wschodnim Bałtyku i Skandynawii w 10 tym i 11 wieku. Inna hipoteza wiążę je z kształtem łodzi a jeszcze inna z nawiązaniem formą do młotów Thora noszonym przez Skandynawów. Do tej pory nie mamy mocnych przesłanek by jednoznacznie potwierdzić lub obalić którąś z hipotez.

  • Rys. 2. Miniaturowe toporki według Makarowa typu 2. a – Nikolskoje III, b – Novogorod, c – Novogorod, d – Szabolcsveresmart, e – Staraya Russa, f – Kniaża Hora, g – Lipliave, h – Lutsk, i – Tieri
  • Topór Peruna Typ 2, druga połowa XI wieku, wykopaliska Borisoglebsk, Staraya Russa, znalezisko z 2000 roku.
  • Topór Peruna Typ 2 z nowogrodzkiego muzeum datowany na XI-XII wiek, pozyskany z wykopalisk Trockiego w Nowogrodzie Wielkim
  • Miniaturowy toporek typu 2 znaleziony w Kałdusie, gm. Chełmno, Polska

Oprócz tych dwóch typów miniaturek toporków występuje jeszcze pewna ilość toporków nietypowych których ciężko zaklasyfikować do którejś z grup. Najciekawsze z nich to toporek z Arne znajdującej się na pograniczu Europy i Azji przypominający bardziej czekan niż topór, toporek z Biliara z silnie haczykowatym występem i przedstawieniami zoomorficznymi, czy toporek o dwóch ostrzach znaleziony w Nowogrodzie.

  • Miniaturka toporka z Nowogrodzkiego muzeum datowany na XI wiek, pozyskany na stanowisku Nerivesky w Nowogrodzie

Funkcja i interpretacje

Niema zgody wśród badaczy jakie funkcje mogły pełnić te toporki. Większość toporków znależono na terenie grodów, podgrodzi lub osad, jednak duża częśc pochodzi z miejsc bez kontekstu, a tylko 11 z grobów. W Polsce na dziesięć toporków odnależonych w grobach 6 z nich było grobami dzieciecymi, 2 grobami męskimi Toporki tam znajdowały sie przy biodrach bądz udach. Być moze pełniły role symboliczną, zastępowały prawdziwe topory, a 2 były odnależone w grobach kobiecych gdzie znajdowały sie w okolicach pierśi między amuletami i paciorkami. W trzech przypadkach odnalezione toporki posiadały części łańcuszka lub pierścienie, co może wskazywać że pełniły funkcje zawieszki

  • Jedna z teorii propagowana przez Makarova mówi o tym że przez to że toporki są kopią realnych broni popularnych w tej części Europy w 11 wieku, należy wiązać je z warstwą wojowników, a znajdowane toporki w grobach dziecięcych miały by świadczyć o dawaniu ich synom Ruskich dróżników podczas postrzyżyn. Jednak zasięg występowania toporków wykracza poza Ruś i nie da się go wytłumaczyć tylko podbojami lub wymiana handlową.

  • Wołoszyn propagował teorie że owe toporki były symbolami profesjonalnych wojowników, członków drużyn książęcych. Jego zdaniem od 11 wieku topór stał się wyznacznikiem wojowników Wareskich, w gwardii władców Bizantyjskich, a miniaturka miała być ich atrybutem. Jednak brak znalezisk w kontekstach grobów wojowników nie potwierdza tej teorii.

  • Inna hipoteza łącząca kult św. Olafa Haraldsona, który w tamtym okresie cieszył się w znacznej części Europy dużą popularnością, występował od Islandii i Grenlandii aż po Bizancjum i Nowogród . Według tej teorii w tradycji ludowej która charakteryzowała się dualizmem, święty Olaf przejmował cechy zarówno Chrystusa jaki i Thora, a topór był kontynuacją młota Thora, na słowiańszczyźnie natomiast utożsamiany był z Perunem.

  • Niektórzy uznają te miniaturki za biżuterie, oznaczającą prestiż społeczny osoby ją noszącej, możliwe też że toporki były noszone jako amulety, miały by pełnić jakieś funkcje magiczne, ochronne lub lecznicze. za tą opcja są M. Koktvedgaard Zeitzen oraz J. Jagóś, natomiast H. Jankuhn stwierdził że nie da się rozróżnić magiczno-kultowej roli miniaturowych toporków, od wartości prestiżu społecznego który mogą przedstawiać. Jest więc wątpliwe by miniaturki były bardziej prestiżowe niż często spotykane w grobach męskich topory normalnych rozmiarów. ­

  • Jednak najpopularniejsza teoria wiąże je z kultem Peruna, ma to potwierdzać ornamentyka znajdująca się na nich: i tak kula z kropkami mają symbolizować słońce a zygzaki pioruny. Nawiązywało by to do symboliki innych indoeuropejskich bóstw gromowładnych, jak na przykład wcześniej wymieniony Thor. Jednak teoria ta bazuje jedynie na interpretacji znaczenia ornamentów znajdujących się na miniaturkach które niekoniecznie musiały świadczyć o kulcie Peruna a mogły być jedynie elementem dekoracyjnym lub kopiować wzory z toporów normalnej wielkości.

Autor artykułu na stronie https://sagy.vikingove.cz podaje jeszcze inne możliwości:

  • mogły służyć jako zapinki do spinania peleryn, mimo że nie wiemy jak wyglądały rękojeści to można je porównać do 30 kościanych i 5 brązowych zapinek w kształcie topora z Europy zachodniej i północnej jakie znamy do tej pory

  • mogły też zastępować prawdziwe siekiery w ich funkcjach symbolicznych. Wiemy że już od epoki późnego neolitu zakopywano siekiery w celu określenia granic posiadłości i jej ochrony przed obcą ingerencją. Podobnie zwyczaje znamy we wczesnym średniowieczu ale z innych części Europy niż nas interesują, podczas zasiedlania nowych ziem kolonizatorzy zapalali ognisko lub zakopywali siekierę jako symbol porządku. Argumentem za tym miało by być to że większość została znaleźna w okolicach grodów osad i wsi.

  • Najmniej prawdopodobny wydaje się pogląd jako by miały stanowić kliny do mocowania pochw na głowicach toporów bojowych by te się nie tępiły i nie poraniły użytkownika podczas noszenia, takie pochwy są znane ale do naszych czasów zachował się tylko jeden klin do takiej pochwy

W kwestii funkcji jakie pełniły toporki niema nic pewnego na każdą z tych teorii są argumenty je potwierdzające ale i nietrudno znaleźć argumenty je obalające. Tak więc niewidomo czym były może zwykłymi ozdobami a może znakiem wojowników lub wyznawców Peruna, a może czymś jeszcze innym tego być może się już nigdy nie dowiemy.

Bibliografia

  • Artykuł, “Possible function of the ‘Perun Axes’ ze strony https://sagy.vikingove.cz
  • ,,Wczesnośredniowieczne miniaturowe toporkimetalowe z Europy Środkowo-Wschodniej i Północnej. Korpus zabytków” autorstwa: Paweł Kucypera, Piotr Pranke, Sławomir Wadyl z pracy pod tytułem: ,,Życie codzienne przez pryzmat rzeczy”. Uniwersytet Mikolaja Kopernika w Torun, 2010.
  • ,,Early medieval miniature axes of Makarov’s type 2 in the Baltic Sea Region” Paweł Kucypera, Sławomir Wadyl

Ilustracje

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *